Dit opiniestuk verscheen in De Standaard op maandag 23 april 2018.
Het was gisteren zes jaar geleden dat Ihsane Jarfi, een jongeman uit Luik, vermoord werd omdat hij homo was. Niet in Tsjetsjenië, niet in Oeganda, maar bij ons, in België. Zaterdag stond er een pakkend interview met zijn vader, Hassan Jarfi, in deze krant (DS 21 april). Hij klonk moedeloos toen hij zei 'dat mensen niet leren, niet uit de geschiedenis, niet uit kwaad. Ze vergeten'.
Nochtans wou België lessen trekken uit de moord op zijn zoon. Zo vormde deze misdaad de aanleiding voor de opmaak van een nationaal actieplan tegen holebi- en transfobie. Alle regeringen in ons land zouden het probleem gecoördineerd aanpakken. Een goede zaak, want geweld tegen holebi's en transpersonen stopt niet aan gewestgrenzen. Een mentaliteitsverandering - want daar gaat het over - bereik je maar als iedereen één lijn trekt.
Bang om job te verliezen
En dan nu de koude douche: dat nationaal actieplan tegen holebi- en transfobie liep in 2014 af en de huidige federale regering heeft nog steeds de tijd niet gevonden om, samen met de gemeenschappen en gewesten, een nieuw plan op te stellen. Beginnen we dan toch te vergeten?
Nochtans zijn er problemen te over. Het volstaat op de websites van onze media de woorden 'homo- of transfobie' op te zoeken om een lange lijst van voorbeelden te krijgen.
Vorige week nog werd een homokoppel hard aangepakt aan de Brusselse Beurs. Mister Gay Belgium 2017 werd eerder dit jaar uitgescholden voor 'fucking homo' en aangevallen. Unia zag een sterke stijging in het aantal klachten wegens homofobie. Een studie van de UGent onthulde dat een op de vier Vlaamse holebi's al geprobeerd heeft zichzelf te doden.
Dan hebben we het alleen over de zaken die in de krant komen. Dat de meeste homomannen niet hand in hand durven te lopen met hun partner, dat lesbische vrouwen wel twee keer nadenken voor ze hun vriendin in het openbaar kussen, dat veel transpersonen zichzelf censureren omdat ze bang zijn hun job te verliezen, ook dat is geweld waar we als LGBT-gemeenschap onder lijden.
Dit kan niet blijven duren. Het is onaanvaardbaar dat een open en modern land hier apathisch op reageert. Als er iets in de krant komt, hoor je politici van alle kleuren op Twitter en Facebook verklaren dat ze met ons meeleven. Maar als puntje bij paaltje komt, blijkt dat ze alleen lippendienst aan ons bewijzen.
Het is niet dat we het niet gevraagd hebben. Çavaria, de koepelorganisatie van de holebi- en transverenigingen, heeft het werk voorbereid. Er waren opiniestukken, krantenartikelen en parlementaire vragen. Telkens opnieuw kregen we te horen 'dat men ermee bezig was. Over enkele weken of maanden zou het plan er zijn.' Daarna bleef het stil. De gewesten hebben intussen noodgedwongen zelf initiatieven genomen, maar van een alomvattende en gecoördineerde aanpak is geen sprake meer.
Aan hetzelfde zeel trekken
We zijn nu een jaar voor het einde van deze regeerperiode. We hebben dus vier jaar verloren, wat maakt dat het bijna geen zin meer heeft om nog zo'n nationaal actieplan tegen holebi- en transfobie op te maken, want in 2019 loopt het alweer af. Zo'n plan bindt namelijk alleen de regeringen die het opstellen. Wat kunnen we in één jaar tijd nog doen?
Wij vragen dan ook dat alle gelijkekansenministers gaan samenzitten met de LGBT-koepelverenigingen om die prioriteiten te bepalen die we dit laatste jaar versneld kunnen aanpakken. Zodat niet alle tijd verloren is. Tegelijk vragen we van alle politieke partijen het engagement om binnen de zes maanden na de eedaflegging van de nieuwe regeringen een nieuw nationaal actieplan op te stellen.
De strijd van Hassan Jarfi, de strijd tegen het vergeten, tegen holebi- en transfobie is er een van lange adem. Hij vraagt om een mentaliteitswijziging en een cultuuromslag, stap voor stap en dag na dag. Die strijd kan alleen gewonnen worden als we voortdurend én allemaal samen aan hetzelfde zeel trekken. Stop het geweld. Neem je verantwoordelijkheid. Nu.
Bruno De Lille en Petra De Sutter
Copyright © 2018 Corelio. Alle rechten voorbehouden
